غروبا وقتى نيسى كوچه چه دلتنگه برم
شهرگه مى نى أ دلتنگى ديه تنگه برم
وقتى مى نم نيسى أ در وچگه سر بكشى
گل و باغ وآسمانش همه بى رنگه برم
يادمه چشاى سيات با تاريكى مى جنگيدن
ديه با تاريكى شو حالا كى مى جنگه برم
نيدمت وخت خدا فظى شده كورى دلم
واله كورى چشمه بى تو زنه يى ننگه برم
به بى بى م گفتم بيا مايم از اينجا بكشيم
با خور شد شصشو كردش الم شنگه برم
اذان تنگ غروب تا مى شه هاوار مكنم
اى خدا حالا اونم مثل مه دلتنگه برم!؟
